Een paar maanden geleden zijn we verhuisd en sindsdien beschik ik over een prachtige werkkamer. Er moeten nog wel wat schilderijen en foto’s opgehangen worden maar ik ben niet ontevreden.
Voor de verhuizing werkte ik gewoon aan onze grote eettafel. Gezellig te midden van de drukte van een gezin anno 2018. Ik kon pas rustig aan het werk als ik de schone was uit de droger had opgevouwen, als ik de hond lekker lang had uitgelaten, als ik met de stofzuiger door het hele huis was gegaan en als alles uit de afwasmachine weer netjes in de keukenkastjes stond. Kortom, voordat mijn werkdag begon, was die al bijna voor de helft voorbij. Bovendien zijn kinderen die op het voortgezet onderwijs zitten, eigenlijk gewoon altijd thuis en hoewel ik echt mijn best heb gedaan om ze zo zelfstandig mogelijk op te voeden, werden om de haverklap de meest onbenullige vragen aan me gesteld. De meeste van die vragen hadden te maken met de verblijfplaats van kledingstukken, of ik ze toch niet even snel weg kon brengen en met het overmaken van zakgeld. Het is een wonder dat mijn eerste boekvertaling überhaupt tot stand is gekomen.
Hoe anders gaat het nu. De hond wordt natuurlijk nog wel eerst goed uitgelaten, maar boven in de werkkamer zie ik geen was, geen vaat, geen stofzuiger. Ik zie geen mensen langs het huis lopen en als iemand aanbelt, kan ik net doen of ik niet thuis ben. Voor het gemak vergeet ik wel even dat ik al wekenlang werkmannen op de koffie heb, dat heb je met een nieuwbouwhuis, en dat ik mijn werk vaak moet onderbreken om de pas gelegde grasmat van water te voorzien. Buiten die onderbrekingen, geniet ik volop van mijn rustige werkplek. En gelukkig komen de kinderen evengoed nog vragen waar dat ene T-shirt is.